MustPopacz: I ty Brutusie…?, czyli finał 'Gry o Tron', krew, zemsta, szok i niedowierzanie.

Piąty sezon Gry o Tron dobiegł końca. Paczara nie może w to uwierzyć, równie mocno jak w wydarzenia mające miejsce w ostatnim odcinku. Mother’s Mercy pokazał mi, w całej okazałości, jak bardzo kocham i jednocześnie nienawidzę tego serialu. To najlepszy odcinek z epizodów wszystkich produkcji jakie było mi dane ostatnio oglądać. Finał Gry o Tron miażdży i ukazuje światu z jakim genialnym serialowym dziełem przyszło widzom obcować. Jak narzekałam na pierwszy odcinek piątego sezonu, tak teraz zamierzam piać z zachwytu nad jego finiszem. Cóż, ktoś kiedyś powiedział, iż nie ważne jak się zaczyna, ważne jak się kończy ;)

Nie macie pojęcia jak ten odcinek Paczarą wstrząsną a jednocześnie, jak bardzo mnie uradował, faktem, iż są seriale aż tak dobre, by doprowadzić mnie do takiego stanu. Ostatnio bowiem, mało co potrafi mnie ruszyć. Paczara szukała winy nawet w tym, iż po prostu zbyt dużo paczy i, w związku z tym, nic już nie jest w stanie dostarczyć mi prawdziwych wrażeń. Nie macie pojęcia jaką ulgą i radością napełnia mnie fakt, iż istnieją takie produkcje jak Gra o Tron. Paczara lubi być rozwalana na łopatki i znajduje dziwną przyjemność w zbieraniu szczęki z podłogi. A przy oglądaniu Mother’s Mercy te aktywności miałam zagwarantowane!

Co jednak tak mną wstrząsnęło? Nie udawajcie, że nie wiecie! Zacznijmy jednak od początku. W dziesiątym odcinku odwiedzamy wszystkich główniejszych bohaterów sezonu. Wyruszamy z wojskami Stannisa na Winterfell, kibicujemy Sansie przy próbie wydostania się z twierdzy, wpadamy na Podricka i Brienne, uczymy się kilku sztuczek od Aryi, opuszczamy wraz z Jaimiem i Myrcellą słoneczne wybrzeża Dorne, poszukujemy Matki Smoków i wraz z Cersei poznajemy prawdziwe znaczenie zwrotu walk of shame, zaś całą tą zawrotną podróż kończymy umierając na Murze. Towarzyszy nam przy tym nieustannie, ogromna dawka ekscytacji, uciechy, zaspokojonego poczucia sprawiedliwości oraz szoku i niedowierzania. Dodatkowo, z życiem żegna się z połowa głównych postaci, ale kto by tam liczył :D To, co przedstawia widzom Mother’s Mercy, nawet się filozofom nie śniło!

Dobro nie rodzi się w płomieniach zła.

Zaczynamy od słynnego Ojca Roku. Zima zaczyna ustępować, toteż Stannis wydaje rozkaz marszu na Winterfell. Widzimy też, iż po tym, co zaszło w poprzednim odcinku, Baratheon żywi urazę do Czerwonej Kapłanki. No cóż, Paczara powiedziałaby, że sam jest sobie winien, w gruncie rzeczy. Stannis cieszy się roztopami tylko przez krótką chwilę, bowiem jego dowódcy zaraz przynoszą mu niepomyślne wieści. Połowa jego armii zdezerterowała, a żona popełniła samobójstwo. Na Stannisa spadają kolejne nieszczęścia a widz z satysfakcją zaciera ręce. Oto, Ojciec Roku dostał to, na co zasłużył. Chociaż, może nie do końca, bo zasłużył na znacznie więcej. Zasłużył, by powoli się przypiekać na ogniu z pyska Drogona! Rzut kamery na twarz Stannisa po ucieczce Melisandre, ukazuje nam, iż wreszcie dotarło do niego jak wielkim był głupcem. W swoim oślim uporze nie zamierza jednak zrezygnować z oblężenia twierdzy namiestników Północy. Ta decyzja sprowadziła na niego ostateczną klęskę i w końcowym rozrachunku umożliwiła Brienne pomszczenie śmierci Renly’ego. Paczara po Stannisie płakać nie będzie!

Tymczasem, w samym Winterfell, Sansa wymyka się ze swojej komnaty, by przesłać umówiony sygnał Podrickowi i Brienne. Pech chce, iż w całej ten wojennej zawierusze, nie zauważają oni migoczącego w oknie wieży światełka. To właśnie z perspektywy Sansy obserwujemy majaczące na horyzoncie walki. Bitwa o Winterfell wygląda jak pochód mrówek na śniegu, lecz robi niesamowita wrażenie. W drodze powrotnej Starkówna nieszczęśliwie wpada na Fetora i kochankę Ramseya. Sansa postanawia, iż woli umrzeć niż posłusznie wrócić do swej komnaty i czekać na barbarzyńskie tortury męża. Przed strzałą Myrandy ratuje ją jednak Theon. Po czym, Starkówna i Greyjoy skaczą razem z murów twierdzy. Paczara widzi w tej scenie sporą dawkę pięknego romantyzmu, co w Grze o Tron nie zdarza się często. Dwójka przyjaciół z dzieciństwa, trzymając się za ręce, rzuca się w przepaść w ucieczce przed straszliwą zemstą. Oboje doświadczyli prawdziwego piekła na ziemi. Paczara ma przeczucie, że wiele daliby za ulgę jaką niesie za sobą śmierć. Nie jestem tylko wcale taka pewna, czy dostaną to czego szukali. Teoretycznie Theon Greyjoy i Sansa Stark powinni być martwi. I to by była rzeczywiście beautiful death. Coś mi jednak mówi, że nie będzie to takie proste. Widzicie, Paczara uwielbia Sansę i nie dopuszcza do siebie myśli o jej odejściu. Nie przed krwawą zemstą na Ramseyu! Ciekawi mnie także reakcja Bealisha, którego nie mieliśmy szansy zobaczyć w tym odcinku.

Ślepa sprawiedliwość.

Przenieśmy się jednak do tej, ciągle jeszcze, oddychającej siostry. Arya z pewnością nauczyła się kilku sztuczek od Ludzi bez Twarzy. Nosząc maskę dokonuje krwawej zemsty na Merynie Trantcie. Scena ta wypada naprawdę niesamowicie! Jak pamiętacie, w notce dotyczącej poprzedniego odcinka, Paczara zażarcie kibicowała młodej Starkównie. Finał sezonu przyniósł jej upragniony rewanż za śmierć Sylvio Forela. Okazuje się jednak, iż sztuczki Ludzi bez Twarzy są o wiele bardziej skomplikowane niż nam się wydawało. Mężczyzna nie jest zadowolony z tego, że Arya samowolnie odebrała życie, które należało do Boga o Wielu Twarzach. Ktoś będzie musiał teraz za to zapłacić. Życiem za życie. Jaqen wyjaśnia Aryi, iż maski, dla osoby niegotowej do ich noszenia, są jak trucizna. Starkówna zaczyna nagle tracić wzrok. Paczara przyzna się, że nie do końca zrozumiała akurat ten watek. Będę chyba musiała obejrzeć jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze…

Pocałunek Żmii.

Tymczasem, Jaimie wraz z Myrcellą, Bronnem i Tristanem opuszczają brzegi Dorne. Ellaria na pożegnanie raczy młodą Lannisterównę soczystym buziakiem prosto w usta. Coś tu nie gra, prawda? Otóż to. Już na łodzi, po wzruszającej rozmowie ojca z córką, Myrcella zaczyna odczuwać skutki śmiertelnej trucizny. Paczara tymczasem zaczyna wrzeszczeć do ekranu. Na serio? Ledwie co twórcy przedstawili mi bardzo interesującą, piękną i dobrą postać i już mi ją ubijają? Ja się tak nie bawię! Tylko nie Myrcella, nie po takiej rozmowie z Jaimiem! Wiecie, w tym momencie, Paczara nie przypuszczała, że może być gorzej…

Dziewczynka i jej Smok.

Tymczasem w Meereen, Tyrion, Jorah i Daario okupują prowadzące do tronu schody i smutno wzdychają nad utraconą królową. Paczara nie mogła się przy tej scenie nie uśmiechnąć. To było takie pocieszne. Trzech dorosłych wojowniczych i inteligentnych mężczyzn zupełnie zagubionych bez swojej Khaleesi. Wkrótce jednak dochodzą oni do porozumienia, odnośnie dalszych poczynań. Jorah i Daario wyruszają na poszukiwania Maki Smoków, podczas gdy Tyrion wraz z Missandrei i Szarym Robakiem zostają, by uspokoić nastroje i zaprowadzić porządek w stojącym na progu wojny domowej mieście. Z pomocą w wykonaniu tego zadania przychodzi Lannisterowi, nie kto inny, jak Varys! Yey! Paczara się za nim stęskniła. Tymczasem Matka Smoków usiłuje przekonać synka, by przetransportował ja z powrotem do Meereen. Drogon jest ranny i nie ma najwyraźniej ochoty nad podniebne wojaże. Daenerys postanawia więc zorientować się w terenie i trafia w sam środek dothrackiej fali. No nie, znowu!? Paczarze nie podoba się dokąd zmierza ten wątek… I Drogon jest ranny! Niech ktoś opatrzy mi smoczka!

W lochu Wojującej Wiary nadal cierpi upadła królowa. Cersei jest wyczerpana i na skraju śmierci z pragnienia. Postanawia wyznać swoje grzechy. W akcie łaski Wysoki Wróbel pozwala jej powrócić do Czerwonej Twierdzy. Oczywiście, dopiero po odprawieniu odpowiedniej pokuty. Tą zaś jest spacer nago po ulicach Królewskiej Przystani. Cersei kroczy więc wśród obelg, wulgarnych wrzasków, plucia i obrzucania jej, czym popadnie. Początkowo, w jej postawie nie ma nic ze wstydu. Kroczy dumnie jak na królową przystało. Dopiero, gdy spotyka się z coraz większa nienawiścią i agresją ze strony tłumu, załamuje się. Paczarze ciężko się na to paczyło! Ogólnie, nie lubię patrzeć na ludzkie upokorzenie, cierpienie i męki. Nawet, jeśli Cersei ma wiele na sumieniu, Paczara nie znajdowała usprawiedliwienia dla tego, co jej zafundowano. Pocieszam się tylko myślą, że jak już królowa odpocznie w zamku, to znajdzie siłę, by odpłacić swoim prześladowcom pięknym za nadobne. Paczara nie cierpi całej koncepcji Wojującej Wiary, i każdego broniłaby przed ich haniebnym działaniem. Mam nadzieję, że w następnym sezonie bardzo marnie skończą. Bardzo.

I ty Brutusie…

Przenieśmy się jednak na daleką północ. Sam wraz z Gożdzikiem i jej dzieckiem, za pozwoleniem Lorda Dowódcy, opuszcza Czarny Zamek. Ostatnia rozmowa Snowa i Turly’ego jest prawdziwą kwintesencją ich przyjaźni. Przy czym, Paczara czuła, iż mogą się oni już więcej nie zobaczyć. Przypuszczałam jednak, iż będzie to z winy Sama, który na Mur nie zdecyduje się już powrócić. O ja naiwna! Zapomniałam, ze oglądam Grę o tron! Tymczasem do Czarnego Zamku przybywa Melisandre. Czerwona Kapłanka nie odzywa się ani słowem ale jej powrót zostaje słusznie odczytany jako znak porażki Stannisa. Ser Davos dowiaduje się także o śmierci Sheeren. Paczara przypuszcza jednak, iż odkąd Czerwona Kapłanka jest jedynym znanym nam świadkiem wydarzeń w obozie Stannisa, minie sporo czasu nim Davos odkryje całą prawdę o przyczynie śmierci córki Baratheona.

W końcowych scenach odcinka twórcy Gry o Tron postanowili zafundować widzom i miłośnikom książek G.R.R. Martina, poważny i rozległy zawał. W scenie stylizowanej na Idy Marcowe, zostaje zasztyletowana jednak z najgłówniejszych postaci sagi. Paczara nigdy nie kochała Jona Snowa. O wiele bardziej powinien mnie zasmucić los Sansy. Gdyby umarła Danny, to ryczałabym i złorzeczyła na zmianę, co najmniej przez tydzień. Los ten jednak został w tym odcinku udziałem bękarta lorda Starka. Snow zginął z ręki swoich własnych braci, podstępnie zgładzony w skrytobójczym zamachu. Znalazł się nawet ten Brutus, który zadał ostateczny cios. Nie wyobrażacie sobie mojej reakcji. Autentycznie coś we mnie umarło. Nigdy, nigdy nie przypuszczałabym, że zapłaczę nad Jonem Snowem. Nigdy. Rzeczywistości jednak, po raz kolejny, zdzieliła mnie mocno po głowie i wcisnęła cebulę do oczu. Szczerze mówiąc, to nadal nie mogę uwierzyć, że zrobiono to akurat tej postaci.

Mother’s Mercy uświadomił mi, jak bardzo nienawidzę tego serialu, jak nie cierpię jego brutalności i zezwierzęcenia, jak tryskam gniewem po śmierci lubianych przez mnie postaci. Jednocześnie jednak, ten odcinek pokazał mi, jak głęboką miłością Paczara darzy Grę o Tron. Za jej nieprzewidywalności, za emocje, za dostarczanie nieporównywalnych wrażeń i doświadczeń. Wiem już, że odczuję ogromną pustkę, gdy za tydzień usiądę przed ekranem i uświadomię sobie, że nie ma kolejnego odcinka. Już nie doświadczę tej ekscytacji, nie będę mogła też napisać kolejnej notki o świecie Westeros. Paczara chciałaby zobaczyć kolejny sezon teraz, już, zaraz! I to chyba, z mojej strony, stanowi najlepszą rekomendację dla tego serialu.

I ty Brutusie…?, czyli finał 'Gry o Tron', krew, zemsta, szok i niedowierzanie. – s5e10