MustPopacz: Może Adiposka?, czyli Paczara buszuje w kuchni.

Dziś popaczycie na całkiem coś nowego - Paczara pichci, a przynajmniej próbuje. Wpis ten miałam zaserwować w miłe sobotnie popołudnie, ale życie znów postanowiło mnie zaskoczyć. Jakimś cudem dodałam tego dnia do listy moich licznych osiągnięć spalenie ładowarki i akumulatorków od aparatu. Spowodowało to konieczność robienia zdjęć telefonem, co z kolei skutkowało koniecznością zakupienia czytnika kart microSD. Przezornie jak najszybciej zamówiłam, więc owo urządzenie przez Internet, po to tylko by będąc później na zakupach odkryć, że asortyment marketów jest bogatszy niż myślałam a czytnik można nabyć już w cenie 6,99. Więc nie dość, że przepłaciłam to musiałam obejść się smakiem i cierpliwie czekać na przesyłkę. Gdy wreszcie, miła pani listonosz zapukała do mych drzwi okazało się, że czytnik niespodzianka - a jakże - nie działa. Na szczęście zostałam poratowana przez ludzi dobrej woli i oto serialowo - kuchenne wyczyny Paczary nadciągają.

Postanowiłam postawić na słodkie przekąski i zaserwowałam piankowe Adiposy. Czym są owe słodkie stworzenia? Kosmicznymi dziećmi z jednego z odcinków Doctora (04x01) powstającymi z hmm … z ludzkiego tłuszczu. Spokojnie u mnie wersja light – białe pianki.

Co będzie nam potrzebne:

Składniki. (Dalej nadciągają niestety zdjęcia gorszej jakość ale byłam zmuszona robić je telefonem.)

- dwie paczki białych pianek

- rozpuszczona czekolada lub lukrowe mazaki

- drewniane wykałaczki

- tacka lub talerzyk

- opcjonalnie opakowanie misów - żelek by wszystko ładniej wyglądało

Zacznijmy może od tego, że bardzo trudno jest znaleźć białe pianki. Te duże udało mi się w końcu wymyszkować w Marcpolu. Małe musiałam robić sama przez dzielenie tych większych. Przed rozpoczęciem tworzenia znalazłam liczne porady. Jedna z nich mówiła, by przyklejać pianki na wodę z cukrem. MIT. Albo nie działa, albo stanowczo źle oceniłam proporcje.

Już miałam się załamać (zegar tykał a ja byłam spóźniona) jednak na szczęście okazało się, że podzielone duże pianki są w środku naturalnie kleiste. Wystarczy, więc intensywnie je podziobać i pomemłać wykałaczką od strony, którą przyklejamy. Potem tylko mocno przycisnąć i gotowe - mamy pierwszą nogę (polecam zaczynać od nóg)! To samo robimy z pozostałymi trzema kończynami.

Skończonego Adiposa układamy ładnie na talerzyku i zabieramy się za kolejne. Gdy, wszystkie już bezpiecznie leżą lepiej ich nie podnosić, ani zbytnio nie poszturchiwać. Nie chcemy przecież, by coś poodpadało. Mi ciągle wydawało się, że moje Adiposki cierpią na nieuleczalną chorobę w związku, z czym odpadają im części ciała. Jednak, gdy dojechały całe i zdrowe na miejsce zdążyły się w międzyczasie ładnie zespolić i żaden nie doznał uszczerbku (do czasu aż wylądował w ustach, oczywiście).

Na koniec malujemy oczy i uśmiechnięte buźki lukrowymi mazakami (ja znalazłam tylko te Dr.Oetkera) lub rozpuszczamy czekoladę i patyczkiem robimy czekoladowe twarzyczki. Można opcjonalnie posypać żelkami i MNIAM!

P.S. Spotkanie było wspaniałe! Tak mi strasznie smutno było, że musiałam wyjść wcześniej. Paczara zrozumiała, że tak naprawdę niewiele jeszcze w życiu popaczyła! Trzeba się brać do roboty, bo przecież tyle jest jeszcze świetnych seriali do popaczenia ;)