Monologi waginy...

Pewnego dnia mój miły, wiosenny spacerek został brutalnie przerwany. Oczy zapiekły od widoku wściekle różowego plakatu. I … CO JA PACZE? Wystawiają spektakl. Spektakl nie byle jaki! Spektakl z tytułem mocno oczojebnym.

Monologi waginy mnie bardzo zaintrygowały. Pomińmy brak skupienia na zajęciach – nie przychodził także sen. Bo, o co właściwie chodzi? – moja biedna, skołatana głowa myślała głównie o tym. I postanowiła się dowiedzieć.

Spektakl był oficjalną inauguracją akcji V-Day – NIE dla przemocy wobec kobiet i dziewczyn. Sztuka jest dziełem Eve Ensler – amerykańskiej aktywistki i dramatopisarki.

Wyreżyserowała ją Hanna Kłoszewska a główne role zagrały : Anka Grzywacz, Anna Iwanowska-Bułat, Jolanta Cieśla, Finka Heyneman, Magda Magdalena Jaworek, Olga Balcerzak, Laura Brzeźińska, Aleksandra Konopka, Paulina Szczęsna, Anna Mysłek i Gabriella Gojami.

Już na wejściu spotkało mnie zaskoczenie. Sunął na mnie dementor! No… po bliższym przyjrzeniu się odkryłam, że tak nie do końca… Wzdłuż holu stały ubrane w czarne, zwiewne szaty manekiny. Przy każdym znicz i tabliczka. Symbole ofiar przemocy – autentycznych, bliskich, znanych z imienia i nazwiska. Wrażenie wstrząsające.

Na sali sporo osób - jednak tłumów nie ma. Nawiasem mówiąc wypatrzyłam kilka „sław” typu Alicja Węgorzewska czy Bartek Jędrzejak. Co ciekawe dopisała frekwencja również wśród płci męskiej. Ciekawe, czego się spodziewali? Ja w każdym razie całkiem czego innego niż dostałam. Myślałam, że za kontrowersyjnym tytułem kryje się w gruncie rzeczy poprawna politycznie tematyka. A tu niespodzianka! Ponad półtoragodzinne opowiadanie o waginie, pusi, cipie, cipce…

Na początku czułam się nieswojo. Miałam opory. Co ja pacze? Czy to w ogóle temat na sztukę? Po co to wszystko? O co chodzi? Kto chce słuchać o waginach?! Aktorki również chyba przeżywały niezły stres, bo zaczęło się niemrawo. Lecz później… Moje wszystkie opory i obawy zniknęły. Paczyłam i paczyłam. Gra zaczęła mnie oszałamiać i zwalać z nóg. To było coś niesamowitego. Spektakl, na którym przepełniała mnie cała gama uczuć: smutek, złość, strach, żal, radość, duma, nadzieja. Spektakl, na którym płakałam ze śmiechu. Po raz pierwszy autentycznie!

Sztuka może nie otworzyła mi oczu i nie wpoiła we mnie jakiegoś wiekopomnego przesłania. Świetnie się po prostu bawiłam i dowiedziałam wielu ciekawych, ale i szokujących rzeczy. Zrozumiałam jak cholernie trudno jest być kobietą! I jakie to w gruncie rzeczy niebezpieczne, ale i cudowne. Poczułam się dumna ze swojej Waginy! (Tak, wiem, jak to brzmi). Takie niestandardowe kreatywne przedsięwzięcia są naprawdę genialnym sposobem na promocję ważnych akcji społecznych.